W drodze na Św. Górę Grabarkę - dzień piąty

Data:16.08.2014 r.

  • Foto: Adam Matyszczyk

    Foto: Adam Matyszczyk

To był taki dzień niespodzianek. Nic nie zapowiadało, że piąty etap naszej wędrówki upłynie pod znakiem deszczu. Niespodzianie poranek przywitał nas smętnym niebem i rześkim powietrzem. Zgodnie z wczorajszymi ustaleniami zbieramy się na końcu wsi, przy krzyżach, skąd po modlitwach porannych mamy iść w kierunku Dubicz Cerkiewnych.

Ruszamy o 8.30. I tu niespodzianka druga. Idziemy wzdłuż trasy Hajnówka – Kleszczele, nową, „jeszcze ciepłą” ścieżką rowerową. – Nareszcie zrobili pas dla pielgrzymek – uśmiecha się ks. Justyn. To bardzo dobre a przede wszystkim bezpieczne rozwiązanie – ripostuje Michał, zaangażowany w służbę porządkową i odpowiedzialny za kierowanie ruchem.

O 10 docieramy do Dubicz Cerkiewnych. Ks. Sławomir Awksietijuk zaprasza do cerkwi. Pytania o sprawy małe i duże wciąż napływały do ks. Justyna, stąd też, korzystając z trzech kwadransów odpoczynku postanowił odpowiedzieć na kilka kolejnych. Z plikiem kartek w ręku usiadł pomiędzy nas. – Czy można jednocześnie służyć Bogu i mamonie – czyta. – Nie! – odpowiada stanowczo. – Ale czy to znaczy że nie można być bogatym? Też nie. Pamiętacie zapis biblijny mówiący, iż łatwiej wielbłądowi przejść przez ucho igielne niż bogatemu dostąpić królestwa Bożego? Jest napisane łatwiej, a nie, że jest to możliwe! – dopowiada. Jeśli ktoś posiada umiejętność zarabiania pieniędzy, np. prowadzi firmę i jest przy tym człowiekiem uczciwym, wspierającym bliźnich, prawym, pobożnym, i wszystko co robi, robi na chwałę Bożą, to co złego w tym, że zarabia pieniądze? – pyta ks. Justyn. – Pamiętajcie o tym w swoim dalszym życiu, a na tę chwilę wystarczy, musimy iść dalej, na resztę pytań postaram się odpowiedzieć jutro – kończy, 

Po chwili ruszamy. Niskie, ciemne chmury, zasnuwające niebo nad nami, nie wróżyły nic dobrego. Pomiędzy "chyba będzie padało", a "już pada", minęło zaledwie kilka minut. Pospieszne szukanie płaszczy przeciwdeszczowych i w drogę. Następny przystanek – Jelonka. Mieszkańcy przygotowali tam dla nas obiad, jednak to dopiero za 4 kilometry. Żadna spośród 87 osób, które kontynuowały wędrówkę w deszczu, nie narzeka. – Zobaczcie jak jest fajnie – słyszę dziewczęcy głos za mną. – Jest zimno, pada deszcz a my sobie idziemy, śpiewamy, cieszymy się, czyż to nie piękne?

Po godzinie marszu widać pierwsze zabudowania. Zatrzymujemy się przy przydrożnym krzyżu i po modlitwie wchodzimy do miejscowej świetlicy, gdzie czeka na nas ciepły posiłek. Za oknem ciągle padało. Z przyczyn organizacyjnych zaistniała konieczność przepakowania towarzyszącego nam busa. Udaliśmy się więc do pobliskiej stodoły by ustrzec bagaże przed zamoknięciem. Zaabsorbowani pracą nie spostrzegliśmy, że przestało padać. Niespodziewanie więc na kolejnym odcinku zamiast deszczu towarzyszyło nam słońce.

Do Kleszczel docieramy kilka minut po 15. Gdy odpoczywamy, ks. Mikołaj Kiełbaszewski w kilku słowach opowiada o historii cerkwi, do której nas zaprosił.

Kleszczele i Dasze dzieli 8-kilometrowy odcinek bardzo ruchliwej drogi. „Pasa dla pielgrzymek” już nie ma więc służba porządkowa, która zdaniem wszystkich spisywała się na medal, miała przed sobą trudne zadanie, zwłaszcza w kontekście aury, jaka miała nam towarzyszyć.

W akompaniamencie dzwonów ruszamy dalej. Przez kolejną godzinę padał rzęsisty deszcz. Tu nie można mówić o niespodziance, gdyż niebo wróżyło to, co wszystkim wydawało się nieuniknione. Niespodzianką zaś był postój w Daszach. Na przykrytych folią stołach czekał na nas posiłek, tylko jak się nim poczęstować w strugach deszczu? Myślę, że to pytanie, prócz mnie,  zadawało sobie wiele towarzyszących mi osób. Wszystko wyjaśniło się 5 minut później. Wraz z rozpoczęciem modlitwy deszcz stawał się coraz mniejszy i po chwili całkowicie ustał. Gościnni mieszkańcy Dasz odsłonili przygotowany posiłek a my zdjęliśmy płaszcze.

Po godzinie ruszyliśmy na ostatni odcinek tego dnia. Naszym celem była wieś Rogacze. Wszyscy wiedzieliśmy, że może tu być problem z noclegiem, a było nas przecież bez mała 100 osób. Nasze obawy potwierdził też miejscowy proboszcz. – Kogo nie zabiorą parafianie, temu proponuję nocleg w cerkwi – powiedział po wieczornych modlitwach. – Teraz natomiast wszystkich bardzo serdecznie zapraszam na kolację. Obserwując pogodne twarze pielgrzymów, nikt postronny by nie powiedział, że przeszliśmy dziś 30 km, w deszczu i przy porywistym wietrze. I szczerze mówiąc zasłużyliśmy na ostatnią niespodziankę tego dnia. Kiedy stałem przy cerkiewnym murze podeszła do mnie kobieta. – Kto jeszcze nie ma noclegu? – głośno zapytała. Ale nikt jej nie odpowiedział. Na placu pozostało tylko kilka osób, które czekał na transport do swoich dzisiejszych domów.

 

Adam Matyszczyk

Script logo