Historia parafii w Ostrowiu Północnym

Pierwszym dokumentem historycznym wskazującym na istnienie cerkwi w Ostrowie jest spis inwentarza starostwa grodzieńskiego z 1578 roku. Kolejna wzmianka pochodzi z 1596 roku. Wówczas to – jak podaje prof. Antoni Mironowicz w książce „Podlaskie ośrodki prawosławne…” – cerkiew w Ostrowie posiadała dwie włóki ziemi, a obsługiwał ją duchowny i diaczok. Najprawdopodobniej powstała ona w tym samym okresie, w XV-XVI w., gdy budowano pierwsze cerkwie w innych pobliskich miejscowościach – np. w Gródku (koniec XV w.), Krynkach (w latach 60. XVI w.) czy Jurowlanach (pierwsza pisana informacja historyczna pochodzi z 1578 r.). Ufundowana była w dobrach prywatnych i należała do Diecezji Włodzimierskiej (Włodzimierz Wołyński).

W „Wizytacjach cerkwi unickich dekanatu nowodworskiego diecezji supraskiej 1804 roku” czytamy: „Cerkiew parochialna ostrowska we wsi Ostrów drewniana, w formę ośmiokątu przez skarb ekonomiczny wystawiona, w pokryciu, ścianach i podłodze zdezelowana i reperacyi potrzebująca, z babińcem, jedną zakrystią, z kopułą na wierzchu, na której jest krzyż żelazny, z chórem, z ośmią oknami szklannemi w drzewo oprawnemi. Z czworgiem drzwiami na zawiasach żelaznych, z których frontowe z cmentarza do cerkwi drągiem drewnianym zaparte, poboczne zamkiem wnętrznym zamykają się, dwoje zaś bez zamków i zaszczepek. Na około cerkwi cmentarz, od ulicy kamieńmi, a dalej drzewem oparkaniony, na którym ciała zmarłych dotąd pogrzebują się”.

Z okresu unii parafia ostrowska wyszła w 1839 r. z cerkwią zupełnie zrujnowaną. Budynek musiał być bardzo stary, skoro nie nadawał się do remontu. Z tego też względu już w 1852 r. wyświęcono nową cerkiew Zaśnięcia Matki Bożej. Był to „budynek drewniany na kamiennym fundamencie z taką samą dzwonnicą, stanowiącą jedność z budynkiem”. Etaty parafii, według zarządzenia z 1842 r., stanowili: proboszcz, dwóch psalmistów, prosfornia. Na utrzymanie ich z rodzinami parafia posiadała ponad 84 dziesięciny ziemi. Była pierwszą parafialną świątynią pounijną na terenie obecnego dekanatu sokólskiego. Była o cztery lata młodsza od soboru św. Mikołaja w Białymstoku, a wyprzedziła o rok cerkiew sokólską. Została zbudowana za czasów proboszcza ks. Szymona Paszkiewicza ze składek wiernych i pracą dobrowolną. Dużą sumę pieniężną na ten cel przeznaczyło również państwo. Cerkiew posiadała jeden ołtarz i dostateczną ilość utensyliów liturgicznych. Czołową postacią w historii parafii w drugiej połowie XIX w. był ks. Antoni Szymański. Ukończył on Litewskie Seminarium Duchowne, a święcenia kapłańskie otrzymał z rąk metropolity Józefa (Siemaszki). W 1858 r. trafił do Ostrowa, wówczas rozległej parafii, obejmującej w promieniu ok. 10 kilometrów dwadzieścia dwie miejscowości, z dwoma tysiącami wiernych. Wierni zbudowali proboszczowi dom i budynki gospodarcze.

Liczba parafian w Ostrowie wzrastała – z blisko 2,5 tys. w 1875 r. do 3.771 u schyłku wieku. W 1880 r. ks. Szymański został wybrany na dziekana sokólskiego. Kadencja dziekana była czteroletnia. Wybór był powtarzany trzykrotnie. W 1892 r., za dwanaście lat nieprzerwanej służby dziekańskiej, został odznaczony Orderem św. Anny III stopnia. Przez cały czas był też proboszczem w Ostrowie. W stan spoczynku został przeniesiony w 1895 r. i otrzymał wyjątkowo wysoką emeryturę – 130 rubli rocznie. Zmarł w Nowej Woli, dokąd udał się w odwiedziny. Tam też został pochowany. We wrześniu 1892 r. parafie w Ostrowie i Szudziałowie wizytował biskup brzeski Józef, drugi sufragan Diecezji Litewskiej.

Nie wiadomo, kiedy w oddalonym o 4 km na północ od Ostrowa Szudziałowie powstała pierwsza cerkiew prawosławna. Musiała ona jednak istnieć przed zawarciem unii brzeskiej, po której była współużytkowana przez katolików obrządku bizantyjskiego i łacińskiego. W 1839 r. cerkiew unicka w Szudziałowie została zwrócona prawosławnym, a w 1879 r. stała się ona cerkwią filialną parafii ostrowskiej. 24 kwietnia 1900 r. została utworzona samodzielna parafia przy cerkwi w Szudziałowie. W tym czasie założono cmentarz, na którym w 1913 r. wzniesiono kaplicę, która już nie istnieje.

Pięć lat przed śmiercią ks. Szymańskiego do parafii przyszedł nowy duchowny, wcześniej nauczyciel szkoły w Trześciance – Teodozjusz Leszkiewicz. Niestety, ks. Leszkiewicz kilka lat po wyświęceniu zachorował na gruźlicę i zmarł. Pochowany jest w Ostrowie na cerkiewnym pohostie. W dorocznym sprawozdaniu za 1895 r. ks. Leszkiewicz pisał: „Cerkiew i dzwonnica w dobrym stanie, dookoła cerkwi kamienne ogrodzenie. (…) Nabożeństwo w Szudziałowie odbywa się raz w miesiącu”.

W 1897 r. ostrowską parafię objął 52-letni ks. Bazyli Smirnow, przedtem proboszcz parafii w Knyszynie. Nowy duchowny od razu zabrał się za remont cerkwi – doprowadził do oszalowania jej wewnątrz i na zewnątrz, wybudowania przy bramie stróżówki. Koszt remontu – 2.300 rubli – pokryli parafianie.

W 1900 r. sześć miejscowości z ponad tysiącem wiernych przeszło do samodzielnej już parafii w Szudziałowie, gdzie właściciele majątku Aleksander Słójka i Olga Anieńkowie ufundowali nową cerkiew ku czci św. Jerzego Zwycięzcy. Obok świątyni znajdował się budynek plebanii (użytkowany jako urząd gminy do 1995 r.), budynek psalmisty i szkoły – użytkowany też do 1995 roku. Rok później odszedł z Ostrowa – „dla dobra służby”. Zwolnione miejsce zaproponowano Włodzimierzowi Chomiczowi, nauczycielowi z Grodna, który w tym samym czasie otrzymał święcenia kapłańskie z rąk biskupa grodzieńskiego Joachima. Wkrótce biskup grodzieński i brzeski Joachim wizytował parafię ostrowską i szudziałowską. W 1902 r. parafianie ofiarowali 745 rubli, za które pomalowano cerkiew i powiększono ikonostas. W 1903 r. ks. Grzegorz Proniewski z Krynek w asyście ks.ks. A. Skabałłanowicza z Kuźnicy, P. Jelinieckiego z Szudziałowa i ks. W. Chomicza poświęcił nowy, ogromny, piętrowy, murowany budynek parafialnej szkoły, wzniesiony na koszt konsystorza – z dwiema obszernymi salami lekcyjnymi i dwoma mieszkaniami dla nauczycieli. Dziś po tym budynku nie ma śladu.

W latach 1902-1905 wzniesiono nowe budynki dla priczta. 2.700 rubli zebranych od parafian na ten cel uzupełniło 2.100 rubli od konsystorza. W sprawozdaniu za 1906 r. jako jedyny mankament wymienia się brak studni na posesji.

Udany dla parafii był rok 1907. Uporządkowano założony w 1840 r. cmentarz parafialny, otaczając go murem i budując tam murowaną cerkiew ku czci św. Włodzimierza. Ks. Chomicz został nagrodzony skufią, a główni ofiarodawcy budowy cerkwi małżeństwo Eudokia i Teodor Hrybokowie (Grzybkowie? – są pochowani pod prezbiterium) oraz organizator prac, starosta cerkiewny Mikołaj Bułatowicz, wyróżnieni zostali błogosławieństwem biskupa i dyplomami uznania.

Ks. Chomicz odszedł z Ostrowa w 1911 roku. Po kilkumiesięcznym pobycie w parafii ks. J. Gależy proboszczem został ks. Józef Siemaszko. W 1913 r. cerkiew główna została ponownie odnowiona, „pokryta blachą ze środków parafian na pamiątkę 300-lecia panowania dynastii Romanowów. Przeprowadzono kapitalny remont, położono szalówkę zewnętrzną i wewnętrzną, wykonano nowe okna, drzwi, podłogi, wybudowano 4 kruchty z ciosanego kamienia, wykonano nowy ikonostas 3-rzędowy z nowymi ikonami. Koszt remontu wyniósł 6.700 rubli, w tym 700 rubli pochodziło ze środków cerkiewnych” (dane pochodzą z raportu o cerkwi za 1913 r.). Poświęcił ją po remoncie 30 stycznia 1914 r. biskup białostocki Włodzimierz, który powiedział wówczas, że cerkiew jest „ta, lecz nie ta”.

Podczas wojny w 1915 r. drewniana cerkiew ostrowska doszczętnie spłonęła wraz z wyposażeniem, a murowana cerkiew szudziałowska została zrujnowana i taką pozostawała aż do 1936 roku. Prawosławni mieszkańcy miejscowości należący do tych parafii wyjechali na wschód w ramach bieżeństwa.

 

Stara Grzybowszczyzna

Historyczne zapiski informują, że budowę cerkwi rozpoczęto w 1904 r. po dwóch latach kwestowania z inicjatywy Eliasza Klimowicza, miejscowego włościanina. Dzieło to błogosławił o. Jan Kronsztadzki. I wojna światowa, bieżeństwo i zmiany polityczne zatrzymały wznoszenie obiektu. Dopiero w 1926 r. władze II Rzeczypospolitej wydały zgodę na kontynuację prac, które zakończyły się poświęceniem świątyni w 1930 r. ku czci Narodzenia św. Jana Chrzciciela. Legenda głosiła, że cerkiew „wyrosła z ziemi w jedną noc”. Sława Eliasza zaczęła się rozchodzić daleko, nazywano go prorokiem (w nawiązaniu do historii biblijnej Starego Testamentu). Do Hrybowa (tak nazywano Grzybowszczyznę) i Wierszalina (osada założona przez Eliasza) zaczęły napływać tłumy wiernych przeważnie z oddalonych miejscowości. Władze cerkiewne zaproponowały Eliaszowi święcenia, lecz ten monasterskiego postrigu nie przyjął. Skonfliktowany z duchowieństwem, po wielu procesach sądowych, w 1938 r. sprzedał świątynię za 500 zł katoliczce Marii Soroczyńskiej z Sokółki, która przekazała ją Kurii Metropolitalnej w Wilnie. W czasie II wojny światowej prawosławni powrócili do swojej cerkwi jako ich własności, bowiem wszyscy dobrowolnie opodatkowali się po 5 zł od rodziny na jej wykończenie i wyposażenie. Eliasz po wstąpieniu wojsk radzieckich został wywieziony w głąb Rosji, a jego los jest nieznany. Dzisiaj cerkiew jest świątynią filialną parafii ostrowskiej. Przy cerkwi znajduje się cmentarz prawosławny. Przez cały czas były prowadzone drobne prace remontowe.

 

Wracającym po wojnie z bieżeństwa parafianom w Ostrowie Północnym nie pozwolono na uruchomienie parafii i budowę nowej cerkwi. Posługi religijne świadczyli duchowni z Jurowlan lub Krynek. Tak było do 1928 r., kiedy w Ostrowie utworzono filię parafii jurowlańskiej obejmującej miejscowości: Borsukowica, Górany, Grzybowszczyzna, Kłyszawka, Leszczany, Świdziałówka, Ostrów Nowy, Nietupa, Ostrów Południowy, Poczopek i Podświdziałówka.

W 1930 r. uruchomiono samodzielną parafię z cerkwią cmentarną jako parafialną. Proboszczem parafii, a wcześniej rektorem filii, został ks. Antoni Sawicz, późniejszy wieloletni proboszcz cerkwi w sąsiednich Krynkach. Już wtedy rozpoczęto starania o budowę nowej cerkwi. W tymże, 1928 r., w swoim orzeczeniu na prośbę prawosławnych parafian ostrowskiej etatowej filii w liczbie kilkuset osób, arcybiskup grodzieński i nowogródzki Aleksy odpowiedział: „Uznaję za konieczne wzniesienie nowej cerkwi w Ostrowiu w miejscu spalonej”. Wojewoda białostocki w 1929 r. pisał tak: „W chwili obecnej za cerkiew filialną w Ostrowiu Północnym służy kaplica na cmentarzu, która może pomieścić 150-200 osób. Prócz tej kaplicy istnieje na terenie filji, we wsi Grzybowszczyzna, w odległości 4 km. od Ostrowia Północnego niewykończona cerkiew na 500 osób, której budowę rozpoczął przed wojną z własnych funduszów mieszkaniec tej wsi Eliasz Klimowicz. Wieś Grzybowszczyzna leży pośrodku wiosek wchodzących skład filji etatowej Ostrów Północny. (…) Uważam budowę nowej cerkwi w Ostrowiu Północnym za niecelową i niepożądaną, natomiast w interesie miejscowej ludności stawiam wniosek o przeniesienie obecnej siedziby filji etatowej Ostrów Północny do wsi Grzybowszczyzna”. Tym samym pojawił się problem.

23 maja 1935 r., działający w imieniu i na rzecz Konsystorza Prawosławnego w Grodnie ks. Michał Haponik (Gaponik) – rektor filii Ostrów, Roman Białokoz – starosta cerkiewny i Józef Czyżewski, „sprzedają i na własność odstępują na rozbiórkę ks. Ignacemu Troska ruiny cerkiewne bez fundamentu, znajdujące się we wsi Szudziałowo… za siedemset złotych”.

Od 1940 r., przez osiem lat, proboszczem w Ostrowie był ks. Bazyli Siemientkowski, absolwent Litewskiego Seminarium Duchownego, Uniwersytetu Wileńskiego i Studium Teologii Prawosławnej w Warszawie, posługujący się kilkoma językami, w tym niemieckim. W 1948 r. bardzo krótko proboszczem był ks. Paweł Białoboki. Jeszcze w tym samym roku nowym proboszczem został ks. Jan Bandałowski, który na nowo ożywił tęsknotę wiernych do odbudowania spalonej w czasach wojennych cerkwi. Udało się uzyskać pozwolenie na budowę nowej cerkwi. Z bardzo ofiarnych parafian zorganizował się komitet budowlany. Czasy były trudne i biedne. Brak było funduszy. Jednak słowa ks. Jana: „nitka po nitcy z miru i hołamu rubaszka”, bardzo mobilizowały wiernych. W pracach pomagali nie tylko mężczyźni, ale też i kobiety.

Kamień węgielny pod nową cerkiew położono w 1949 r. i już po trzech latach została ona poświęcona przez biskupa Tymoteusza (Szrettera), również ku czci Zaśnięcia Matki Bożej. Cerkiew jest murowana, zbudowana na miejscu poprzednich cerkwi ostrowskich, z dzwonnicą, ogrodzona kamiennym murem, wykonanym z ogrodzenia spalonej poprzedniej cerkwi. W czerwcowym „Cerkiewnym Wiestniku” za 1954 r. proboszcz pisał: „O godzinie 9 w cerkwi i wokół niej zebrało się wielu ludzi. Prowadzony procesyjnie arcybiskup Tymoteusz wchodzi do świątyni. Tam spotkał go proboszcz, który w powitalnym słowie mówi o wielkiej religijności parafian, która przejawiła się w ich pracy i ofiarach przy budowie świątyni, co świadczy o szanowaniu i przedłużaniu wiary swoich prawosławnych przodków… To wielkie, szczególne dla parafii święto, zakończyło się procesją dookoła świątyni. W blasku słonecznych promieni kołysały się chorągwie, jakby płynęły ikony procesyjne, które niosły dziewczynki w długich, białych sukienkach”.

Z początkiem 1955 r. proboszczem został ks. prot. Paweł Biełoboki i piastował tę funkcję do 1957 roku. W tym czasie psalmistą był muzykalny człowiek, lubiący swój zawód J. Mikuć, który zorganizował chór. Z początkiem 1958 r. proboszczem został ks. Mikołaj Potapczuk, a na początku 1961 r. miała miejsce ponowna zmiana proboszcza. Został nim Rafał Czystowski, który pełnił tę funkcję do 1969 roku.

W latach 1969-1974 proboszczem był ks. Aleksander Mamczur. Za jego probostwa m.in. odremontowano plebanię i dom psalmisty, wykonano ogrodzenie wokół całej siedziby. Materiału do remontu szukał on wśród parafian. Jeżeli znalazł na podwórku potrzebny materiał, mówił np., że będzie z tego krokiew. Za naukę modlitw oferował cukierki: „jedna modlitwa – jeden cukierek, 10 Przykazań Bożych – 10 cukierków”. 28 lipca 1971 r., w dniu święta ku czci św. Włodzimierza, parafię wizytował biskup białostocki i gdański Nikanor.

W latach 1974-1982 proboszczem w Ostrowie był energiczny, pracujący do tej pory w warunkach diasporalnych na Warmii i Mazurach ks. Andrzej Bierezowiec. Za jego kadencji zbudowano nowy chlew, nowy garaż, pomalowano plebanię z zewnątrz i wewnątrz. W 1977 r. wstawiono nowe kraty w oknach cerkwi, pomalowano cerkiew i naprawiono dach. W świątyni uzupełniono ryznicę w szaty liturgiczne, odnowiono naczynia liturgiczne, krzyże naprestolne, daronosicę i darochranitielnicę. Uzupełniono też księgi liturgiczne. W parafii w tym czasie istniało 6,95 ha gruntów razem z siedzibą, w tym 1 ha łąki. W 1981 r. podjęto kapitalny remont stodoły. Przy plebanii jest studnia, z wody której korzysta znajdująca się w sąsiedztwie szkoła, jest stary, średniej wielkości sad. Było 235 domów z 740 wiernymi.

Od maja 1982 r. do chwili obecnej proboszczem jest ks. Aleksander Klimuk. Przez ten prawie czterdziestoletni okres, dzięki Bożej pomocy, hojności parafian, ludziom dobrej woli, dzięki wpisaniu obiektów sakralnych do rejestru zabytków i uzyskaniu dofinansowań wykonano wiele prac remontowych i budowlanych. Zakończono remont stodoły. W 1983 r. doprowadzono z własnej studni wodę do plebanii, tam też wykonano centralne ogrzewanie. Przeprowadzono sposobem gospodarczym remont zewnętrzny i wewnętrzny cerkwi filialnej.

6 października 1986 r. parafię wizytowali (co jest poświadczone w Ewangeliarzu naprestolnym): metropolita lwowski i tarnopolski Nikodem oraz arcybiskup białostocki i gdański Sawa.

W 1987 r. poddano pracom konserwatorskim sześć ikon znajdujących się w cerkwi filialnej na koszt Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Białymstoku. W cerkwi głównej w 1987 r., ze względów bezpieczeństwa, wymieniono instalację elektryczną. 1 marca 1990 r. mienie parafialne zostało wpisane do księgi wieczystej. W latach następnych ze względu na zawilgocenie ścian przeprowadzono remont zewnętrzny cerkwi głównej – położono nowe tynki. Ikonografowie z Mińska na Białorusi – Piotr Rusak, Siarhiej Rymaszeuski, Hienadź Drozdau i Fiodar Drahun – wykonali freski. Igor Nieczaj z Poczajowa wykonał nowy ikonostas. Niektóre ikony, które okazały się zbędne, przekazano do monasteru żeńskiego w Białymstoku-Dojlidach i do cerkwi tymczasowej na Nowym Mieście w Białymstoku. Ze względu na zmurszenie drewnianej podłogi na całej powierzchni wymieniono ją na terakotę. Napisano nowe ikony do ikonostasu i ikony na anałojczikach, wykonali je wspomniani ikonografowie. Zakupiono nowe chorągwie i dwie nowe płaszczanice. Wykonano mozaiki na bramie głównej i nad wejściem do cerkwi.

W 2000 r. św. Liturgię w dniu święta parafialnego ku czci Zaśnięcia Matki Bożej, w asyście duchowieństwa, celebrowali: arcybiskup symferopolski i krymski Łazarz oraz białostocki i gdański Jakub. Św. Liturie poprzedziło poświęcenie cerkwi po remoncie wewnętrznym.

Szczególne uroczystości w parafii odbyły się 8 września 2002 roku. Świętowano wówczas pod przewodnictwem biskupa Jakuba 50-lecie poświęcenia cerkwi parafialnej, 20-lecie sprawowania posługi proboszcza w ostrowskiej parafii, a także poświęcono plac pod budowę nowej plebanii, w której proboszcz zamieszkał jesienią 2007 roku. Stare budynki: plebania, stodoła i budynki gospodarcze ze względu na swój stan zostały rozebrane.

W 2008 r. zbudowano przydomową oczyszczalnię ścieków. Po zakończeniu prac związanych z zagospodarowaniem terenu zlikwidowano fizycznie znajdującą się obok studnię, głęboką, na trzydzieści dwie cembrowiny. Już wtedy wodę do celów pitnych i na potrzeby gospodarczo-socjalne parafia czerpała z przyłącza wodociągowego. Następnie zakupiono na Ukrainie okład na ołtarz, żertwiennik, panichidnik i trzy anałojcziki.

W 2010 r. postawiono nowy krzyż w intencji mieszkańców Szudziałowa. Przy nim parafianie spotykają pielgrzymkę sokólską zmierzającą na św. Górę Grabarkę. Pielgrzymka z Krynek do Ławry Supraskiej spotykana jest w cerkwi głównej lub w kaplicy cmentarnej.

7 lipca 2012 r. biskup supraski Grzegorz w asyście zebranych duchownych i przy udziale wielu wiernych poświęcił cerkiew filialną po gruntownym remoncie zewnętrznym.

27 października 2018 r. miała miejsce szczególna uroczystość w kaplicy cmentarnej – wyświęcenie jej po kapitalnym remoncie zewnętrznym i wewnętrznym. Arcybiskup białostocki i gdański Jakub powiedział wówczas: „Cerkiew wyświęca się tylko raz. Czasem jednak okoliczności sprawiają, że trzeba ją wyświęcić ponownie. Dzieje się tak, gdy naruszony zostaje ołtarz. Ta świątynia przeszła kapitalny remont, który wymagał wymiany podłogi w ołtarzu. Otrzymuje ona zatem nowy ołtarz i na nowo są wyświęcane jej mury”. Wymieniono podłogę nie tylko w prezbiterium, ale na całej cerkwi, odnowiono i uzupełniono ikonostas, podwyższono sufit, pomalowano ściany, na zewnątrz oczyszczono i uzupełniono cegły, wymieniono pokrycie dachu i dzwonnicy, nowe kopuły pokryto „złotą” blachą. Całość zwieńczono nowymi krzyżami. Wymieniono stolarkę okienną i drzwiową. Ułożono polbruk od bramy do świątyni i dookoła niej.

W 2020 r. na święto parafialne poświęcono nowy, drewniany krzyż przy cerkwi, ufundowany przez Nadleśnictwo Krynki z/s w Poczopku. Poświęcenia dokonał i św. Liturgii przewodniczył archimandryta Sergiusz (Matwiejczuk) z Ławry Supraskiej.

5 kwietnia 2021 r. arcybiskup Jakub poświęcił nowe dzwony do cerkwi parafialnej, ufundowane przez parafian i ludzi dobrej woli. Po analizie chemicznej starych, popękanych dzwonów stwierdzono, że zanieczyszczenia są trzykrotnie przekroczone i nie nadają się one do przetopienia.

W latach 2020-2021, dzięki inicjatywie biskupa supraskiego Andrzeja, porządkowano nieczynny już cmentarz prawosławny w Szudziałowie (należący do parafii w Jurowlanach). Pracowała brać monasterska, członkowie Bractwa Młodzieży Prawosławnej, ci, którzy szanują to miejsce, a także sam hierarcha.

Na placu przy plebanii zamontowano elektrownię fotowoltaiczną o mocy 9,24 kWp, w budynku plebanii zlikwidowano węglowy piec centralnego ogrzewania i zastąpiono go pompą ciepła wraz z dolnym źródłem ciepła. Zakończono remont zewnętrzny cerkwi głównej: wymieniono krzyże na nowe, nowe kopuły pokryto „złotą” blachą, dzwonnica uzyskała nowe pokrycie i nowe okna, pomalowano dach cerkwi, przeprowadzono renowację okien, wymieniono rury spustowe, ubytki na ścianach uzupełniono, ściany pomalowano, odremontowano cokół, wymieniono opaskę ochronną wokół budynku.

Rok 2022 to rok jubileuszowy ostrowskiej parafii: 70-lecie cerkwi Zaśnięcia Matki Bożej, 40-lecie posługi kapłańskiej proboszcza ks. Aleksandra Klimuka, 20 lat od rozpoczęcia budowy nowej plebanii.

Wierni tworzący parafię mieszkają na terenie gmin Szudziałowo i Krynki w miejscowościach: Boratyńszczyzna, Górany, Leszczany, Nietupa, Nowe Trzciano, Nowy Ostrów, Ostrówek, Ostrów Południowy, Ostrów Północny, Poczopek, Rowek, Słójka-Borowszczyzna, Stara Grzybowszczyzna, Szudziałowo, Talkowszczyzna, Trzciano Stare.

 

Opracował ks. mitrat Aleksander Klimuk z wykorzystaniem materiałów ks. Grzegorza i m. Antoniny Sosnów
Materiał pierwotnie opublikowano w pozycji pt.: Kalendarz Prawosławny 2023
wydawnictwa Warszawskiej Metropolii Prawosławnej w 2022 r.
ISSN-1425-2171

foto: archiwum parafii, Adam Matyszczyk